خبرها را میخوانم. یکی بعد از دیگری. درگیری، تظاهرات، شعار، کتک، باتوم، گاز اشک آور و خون. نگران هستم. نگران آنها که در خیابانها میدوند. نگران برادر دانشجویم در تهران که نزدیک میدان انقلاب ساکن است. با خودم میگویم آخر چرا این جوانان صبر بیشتری پیشه نمیکنند تا اوضاع به مرور و به نحوی که نمیدانم و نمیدانند بهبود یابد. اندکی بعد به بالکن خانه میروم. خانه ای مجازی که در خارج ایران ساخته ام. در پارکی که آنسو تر دیده میشود چهار جوان دور هم نشسته اند و صحبت میکنند. احساس میکنم که آنها آزادند. آزادند تا دور هم بنشینند و صحبت کنند. آزادند تا آنگونه که میخواهند بپوشند و بگویند و در یک کلمه زندگی را آزادانه تجربه کنند. ناگهان به همه‌ی آنها که در خیابانهای تهران فریاد میزنند حق میدهم. آنها آزادی میخواهند. و آزادی چه زیباست. آری آزادی ارزش آن را دارد که برایش تظاهرات کنی و شعار بدهی و کتک بخوری. آزادی به حدی زیباست که زشتی ضربه‌ی باتوم را تحمل کنی. بدون آزادی هیچ چیزی ارزش چندانی ندارد. بدون آزادی زندگی زیبا نیست. پس درود بر تو ای آزادی. ای که دوستان فراوان داری و دشمنانی قدرتمند. درود بر آن صبحی که خورشید تو در سرزمین من هم طلوع خواهد کرد و جوانان سرزمین من نه تنها جان دادن برای تو که شیوه‌ی حفظ و تقسیم تو را نیز فرا خواهند گرفت
Wednesday, March 2, 2011
درود بر تو ای آزادی
خبرها را میخوانم. یکی بعد از دیگری. درگیری، تظاهرات، شعار، کتک، باتوم، گاز اشک آور و خون. نگران هستم. نگران آنها که در خیابانها میدوند. نگران برادر دانشجویم در تهران که نزدیک میدان انقلاب ساکن است. با خودم میگویم آخر چرا این جوانان صبر بیشتری پیشه نمیکنند تا اوضاع به مرور و به نحوی که نمیدانم و نمیدانند بهبود یابد. اندکی بعد به بالکن خانه میروم. خانه ای مجازی که در خارج ایران ساخته ام. در پارکی که آنسو تر دیده میشود چهار جوان دور هم نشسته اند و صحبت میکنند. احساس میکنم که آنها آزادند. آزادند تا دور هم بنشینند و صحبت کنند. آزادند تا آنگونه که میخواهند بپوشند و بگویند و در یک کلمه زندگی را آزادانه تجربه کنند. ناگهان به همه‌ی آنها که در خیابانهای تهران فریاد میزنند حق میدهم. آنها آزادی میخواهند. و آزادی چه زیباست. آری آزادی ارزش آن را دارد که برایش تظاهرات کنی و شعار بدهی و کتک بخوری. آزادی به حدی زیباست که زشتی ضربه‌ی باتوم را تحمل کنی. بدون آزادی هیچ چیزی ارزش چندانی ندارد. بدون آزادی زندگی زیبا نیست. پس درود بر تو ای آزادی. ای که دوستان فراوان داری و دشمنانی قدرتمند. درود بر آن صبحی که خورشید تو در سرزمین من هم طلوع خواهد کرد و جوانان سرزمین من نه تنها جان دادن برای تو که شیوه‌ی حفظ و تقسیم تو را نیز فرا خواهند گرفت
Wednesday, February 23, 2011
کروبی در محاصره، بقیه در خواب
الان نزدیک به ده روز است که مهدی کروبی در محاصرۀ کامل نیروهای امنیتی قرار دارد. اخیرا خانه‌اش هم اشغال شده است. البته هیچکدام از اینها با توجه به آنچه اخیرا اتفاق افتاده است بعید و عجیب نیست. آنچه در این میان جای تعجب بسیار دارد سکوت سنگین بسیاری از اصلاح طلبان است که زمانی در سایۀ کروبی خنک میشدند. فراکسیون اصلاح طلب مجلس چه میکنند؟ آقای خاتمی کجاست؟ گیرم از تظاهرات بیست و پنج بهمن حمایت نکنید. اصلا آنرا محکوم کنید. ولی بالاخره از برخورد وحشیانه با کروبی که میتوانید انتقاد کنید. در روز روشن تمام حقوق شهروندی کروبی و خانواده اش را لگدمال میکنند و اینها تماشاگرند، انگار که هیچ اتفاقی رخ نداده است. بعید میدانم آقایان از عاقبت تلخ این سکوت خود آگاه نباشند. کوچکترین نتیجۀ این سکوت تکرار همین وقایع در مورد خود آنها خواهد بود. چه خاتمی باشد، چه رفسنجانی و چه هر کدام از دیگر نماینده ها و شخصیتهای اصلاح طلب. کروبی معادل همۀ جنبش سبز یا همۀ اصلاح طلبی نیست، اما چهرۀ شاخص آن است. به همین دلیل هم حمله به کروبی یا موسوی حمله به تمامی اصلاح طلبها و تمامیت جنبش سبز است. بی دفاع ماندن کروبی هم بی دفاع ماندن همۀ جنبش سبز است. وقتی کروبی را شکستند و مشکلی ندیدند در واقع بقیه را هم شکسته‌اند.
Subscribe to:
Posts (Atom)
